Ik werk in een niet nader te noemen restaurant in Wageningen. Het eten is biologisch. Het eten is eerlijk. Het eten is heerlijk. Ik ben trots om te mogen werken in zo'n toprestaurant. Dat ik onderdeel mag zijn van de genietsmachine die bezoekers telkens weer met een glimlach de deur doet verlaten. Dat ik voor- en nagerechten mag maken voor de hongerige mensen die zin hebben in een ouderwets tongstrelende en vullende maaltijd. Dat ik de restjes mag opeten, die soms terugkomen omdat men niet meer gewend is zo'n rijke maaltijd te nuttigen. Dat ik de Oude Remerkaas mag schaven voor op de varkenshaasmedaillons. Dat ik het toefje slagroom bij de Cheesecake mag spuiten, en de extra garnering erbij mag plaatsen om het perfect af te maken. Dat maakt me gelukkig.
Geloof me, weinig dingen maken me blijer dan wanneer ik in topvorm in die heerlijke keuken sta. Het is beter dan klaarkomen (bij wijze van spreken, natuurlijk is bijna niks beter dan klaarkomen, maar dit is om aan te geven dat het toch behoorlijk in de buurt komt). Het voelt werkelijk zo goed om, wanneer je de perfecte kipsalade gemaakt hebt met o.a. heerlijke sla, stukjes sinaasappel, walnoot en een lekker tomaatje, op het laatste moment de honing-mosterdsaus erover te spuiten, in een mooie spiraal. Dan nog een bloemetje erbij om het af te maken: klaar is kees! En natuurlijk heb ik dit niet elke keer als ik werk, maar ongeveer 1 keer per 3 maanden is dat moment daar: alles gaat goed, nee, alles gaat fenomenaal! Dat gevoel voelt geweldig, niet te beschrijven. Een beetje als Tony Montana aan z'n top: The World is Yours! Dat gevoel had ik gister, toen ik m'n mooiste kipsalade in maanden creeerde. Keizerlijk. Ik geniet nu nog na. Ik weet niet hoe ik een blog moet afsluiten dus zeg ik maar gewoon doei. Doei! xx lafjaa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten